Μέσα του Μάρτη εβρέθηκα τζιηκάτω στον Ακάμα,
κρίμας τον τόπο πως ήταν, τζαι ίνταλις τον εκάμαν
τζιαμέ που ανθίζαν τα δεντρά, τα φκιόρα, τα στρασιήθκια,
εκαχαρίσταν τωρά, χτίζουσιν βήρρα σπίθκια.
Εβλάστησεν τζαί ένας κουλλές, όπως το μανιτάρι
λαλούν εν κάποιου υπουργού, νόμοι δαμέ εν λειτουργούν,
οξά εν παίρνουν χαπάρι.
Βουρούν με τ’ αυτοκινήτα ημίης (μίσιημου), κάμνουσιν σαφάρι,
κάμνουν τις στράτες γέριμες, θκιάολος να τους πάρει.
*Ποίημα του Δημήτρη Ηλιάκκου
**Τυχόν ορθογραφικά λάθη ευθύνονται σε ‘μένα και όχι στον ποιητή.
***Το ποίημα μου το απήγγειλε ο ίδιος ο Δημήτρης Ηλιάκκου στο καφενέ που είχε τότε ο Σωκράτης Πουγιούκκας.
