Σ΄αυτήν που οφείλω την πηγαία χαρά
Που τις αισθήσεις μου σκιρτά στο ξύπνημά μας
Και τον ρυθμό που κυβερνά την ηρεμία του ύπνου μας,
Ανάσα ομόηχη
Των εραστών εκείνων που τα σώματά τους όζουν το ένα στ’ άλλο
Που σκέπτονται τις ίδιες σκέψεις δίχως ανάγκη να μιλούν
Και φλυαρούν το ίδιο μίλημα χωρίς ανάγκη νοήματος.
Κανείς οξύθυμος χειμώνας δεν θα ψύξειContinue Reading
Η Όχτρα είναι οργανωμένη, πειθαρχημένη, πάνοπλη. Η Αγάπη είναι ανοργάνωτη, ξεθυμαίνει σε αισθηματισμούς, σε θρησκευτικούς εξορκισμούς. Τώρα ποιος θα οργανώσει, ποιος θ’ αρματώσει, θα κάμει σεβαστή την Αγάπη; Ο Χριστός το καταπιάστηκε με το καλό και δεν κατάφερε σπουδαία πράματα. Όμως πάλι αν γίνει με το στανιό, τότε παύει νάναι Αγάπη. Δεν καταλαβαίνω.
Ο Kassian Cephas (1845 – 1912) ήταν Ιαβανέζος φωτογράφος.
Ήταν ο πρώτος αυτόχθονας επαγγελματίας φωτογράφος στην Ινδονησία. Έγινε μετά από εντολή του Sultan Hamengkubuwana VI.
Στην αρχή δούλεψε στο δικαστήριο. Μετέπειτα ήταν υπεύθυνος για τα πορτρέτα των μελών της βασιλικής οικογένειας.
Το ταλέντο του ξεδιπλώθηκε όταν εργάστηκε για την ολλανδική αρχαιολογική ένωση, απεικονίζοντας την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας του.Continue Reading
Αφού είχε γεμίσει το καλάθι της, και ο ήλιος έκλινε πολύ χαμηλά, καθώς εξήλθε του ερήμου ναΐσκου, η γραία Χαδούλα εκίνησε να επιστρέψη εις την πολίχνην. Κατήλθε πάλι το ρέμα ρέμα εις τα οπίσω, εστράφη δεξιά, άρχισε ν’ ανηφορίζη προς τον λόφον του Αγίου Αντωνίου, οπόθεν είχεν έλθει. Μόνον πριν φθάση ακόμη εις την κορυφήν του λόφου, εφ’ ου ίσταται το παρεκκλήσιον, και οπόθεν ανοίγεται μεγάλη θέα προς τον λιμένα και την πόλιν, είδεν εκεί δεξιά της χαμηλά εις το βάθος μικράς κοιλάδος, ήτις καλείται της Μαμμούς το ρέμα, και τέμνει κατ’ αμβλείαν γωνίαν την άλλη βαθείαν κοιλάδα του Αχειλά, τον ευρύν και καλώς καλλιεργημένον κήπον του Γιάννη του Περιβολά, και είπε μέσα της:
Ο Richard Tennant Cooper (1885-1957) ήταν βρετανός ζωγράφος.
Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία για την ζωή του εκτός από τους πίνακες τους που απεικονίζουν την φρίκη του Α’ παγκοσμίου πολέμου και τις ασθένειες της εποχής.
Οι πίνακες του είναι σκοτεινοί, δραματικοί και αρκετά τρομαχτικοί. Έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική. Οι ειδικοί τον κατατάσσουν στον παρακμιακό κίνημα.Continue Reading
Ένα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί. Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μου είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ίσως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. Άρχιζα κιόλας να πεινάω· έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. Έπειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάν τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε, και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου.
Θυμάστε,
μα βέβαια όλα τα θυμάστε,
που έστεκα
στον τοίχο,
καθώς πηγαινοερχόσασταν στο δωμάτιο νευρικά
πετώντας μου κατάμουτρα
κάποια σκληρά σας λόγια.
Λέγατε:
έφτασε η ώρα να χωρίσουμε,
γιατί σας βασανίζω
με την τρελή ζωή μου,
και είναι ώρα στα σοβαρά να πάρετε τη δική σας,
ενώ δική μου μοίρα
είναι η κατρακύλα.
Αγαπημένη μου!
Εσείς δεν μ’ αγαπήσατε.
Δεν ξέρατε πως ήμουν μες στο πλήθος
σαν φρουμαγμένο άλογο,Continue Reading
Ιούλιος 1846
Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή σαν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι όπως πρέπει μπροστά στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.
Η φωτογραφία είναι πολύ σκληρή. Απεικονίζει ένα 9χρονο κορίτσι με ψεύτικα νύχια που καπνίζει και την ξαδέλφη της που κάθεται στην πισίνα.
Πρόκειται για τις Amanda Marie Ellison (με το τσιγάρο) και την Amy Minton Velasquez (8 χρονών).
Τραβήχτηκε από την Mary Ellen Mark, το 1990, στο Valdese της Νέας Υόρκης, στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ για ένα σχολείο με προβληματικά παιδιά.
Οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες για τον καθένα μας. Και οι ωραιότερες αναμνήσεις είναι των παιδικών μας χρόνων. Φυσικά, η μνήμη πρέπει να υφίσταται μια κάποια επεξεργασία για να γίνει η ανασύσταση του παρελθόντος και να μην χαθεί η ιδιαίτερη συγκινησιακή ατμόσφαιρα, αλλιώς, μια ζωντανεμένη ανάμνηση συνήθως προκαλεί πίκρα και θλίψη. Την επεξεργασία της μνήμης, αναλαμβάνει τότε να χρωματίσει η ποίηση. Λένε, ότι ορισμένες στιγμές της ανθρώπινης ζωής μόνο με την ποίηση μπορούν να αναπαρασταθούν πιστά. Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι η ποιητική λογική σπάνια συμπίπτει με την αληθινή ζωή.