Το μυθιστόρημα αναφέρεται σε μια δυστοπική εποχή όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα, τα καίνε. Γι’ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου, αναφέρεται στην θερμοκρασία όπου το χαρτί παίρνει φωτιά.
Το αλλοπρόσαλλο σκηνικό δεν είναι μακριά από την τωρινή πραγματικότητα. Η καταπολέμηση του προβληματισμού και της αμφισβήτησης είναι κάτι που ισχύει και στις μέρες μας.
Γιατί βάζω ημερομηνία σε όλα όσα φτιάχνω;
Διότι δεν αρκεί να γνωρίζουμε τα έργα ενός καλλιτέχνη.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πότε τα δημιούργησε, γιατί, πώς, κάτω από ποιες συνθήκες.
Χωρίς αμφιβολία, κάποια μέρα θα υπάρξει μια επιστήμη η οποία ίσως ονομαστεί “Επιστήμη του ανθρώπου” και η οποία θα προσπαθήσει να κατανοήσει βαθύτερα τον άνθρωπο, μελετώντας τον δημιουργικό άνθρωπο.Continue Reading
Προς τα τέλη της ζωής του, ο ποιητής ερωτεύτηκε την Θεανώ Σουνά, μια νεαρή φιλόλογο. Αυτή 25 ετών και αυτός 63.
Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε καθόλου να της στέλνει ερωτικά γράμματα αλλά και να της αφιερώσει το ποίημα Fata Morgana.
Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
[…] φροϋδισμός του είναι απροκάλυπτος κι ο ερωτισμός του επιπόλαιος. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που η παράσταση αυτού του δράματος στάθηκε αφορμή για να εκπαραθυρωθεί το συγκρότημα από το Whiskey-A-Go-Go. Ο τίτλος του, (Το τέλος) είναι αόριστα αποκαλυπτικός αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό που τελειώνει: η ζωή η ίδια, ένα ταξίδι με ναρκωτικά, μια σεξουαλική συνεύρεση, η αθωότητα, ή όλα μαζί ή τίποτα απ’ αυτά. Για το καθένα υπάρχουν νύξεις σε διαφορετικά σημεία των στίχων: για τα δύο πρώτα υπάρχουν οι προτροπές του Μόρρισον “σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε γάμησε, γάμησε, γάμησε”, ενώ για το τρίτο η οιδιπόδεια συζήτηση που καταγράφεται για το τέλος. Για το τελευταίο, η ψυχολογική ένταση επιτυγχάνεται με τις εικόνες των φιδιών και των λιμνών, των δολοφόνων και της αρχαίας στοάς. Ίσως να μοιάζει ελαφρώς μετεφηβικό, αλλά ο Μόρρισον τα καταφέρνει μια χαρά.
Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Θα ήθελα να λέω πάντα αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια. Μα εκείνη, δε μ’ αγαπά. Αυτή είναι η καθαρή, η αληθινή αλήθεια: η αλήθεια δε μ’ αγαπά. Μόλις την ξεστομίσω, αλλάζει μορφή, και γυρίζει εναντίον μου. Μοιάζω να λέω ψέματα, κι όλοι με στραβοκοιτάνε. Κι ωστόσο, είμαι απλή και δε μ’ αρέσει το ψέμα. Σας τ’ ορκίζομαι! Το ψέμα σέρνει πάντα πίσω του φοβερές σκοτούρες, και πιάνεσαι στην παγίδα του και παραπατάς και πέφτεις, κι όλοι γελάνε και σε κοροιδεύουν… Οταν με ρωτάνε κάτι, θέλω ν’ απαντήσω αυτό που σκέφτομαι. Θέλω ν’ απαντήσω την αλήθεια. Η αλήθεια με «γαργαλάει»… Oμως – δεν ξέρω τι γίνεται, τότε: με πιάνει αγωνία, πανικός, φόβος μη φανώ γελοία – και λέω ψέματα. Λέω ψέματα.
O Bowie υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο χώρο της μουσικής για πάνω από 4 δεκαετίες. Για μια περίοδο, που η καριέρα του ήταν στο ζενίθ, υπήρξε ο επιδραστικότερος καλλιτέχνης στον πλανήτη!
Από μουσικής πλευράς η εφευρετικότητα του και ο ρηξικέλευθος πειραματισμός του δεν είχε προηγούμενο. Έμπλεξε στις μουσικές του είδη και ρεύματα που μέχρι τότε ήταν βίοι παράλληλοι όπως rock, funk, ψυχεδέλεια, pop, electronica & alternative. Δημιούργησε ένα κράμα και μία συνταγή επιτυχίας που δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιοριστεί. Αυτή είναι η μαγεία που τον συνοδεύει, δεν μπορείς να τον κατατάξεις σε κανένα είδος ή μουσικό ρεύμα, ήταν ο ορισμός της έννοιας “αυθεντικός”.
Στην κηδεία του μεγάλου μας Παλαμά όλος ο εξασθενημένος λαός, σαν πείσμα της αλύγιστης συνείδησης, κάτι σαν αυτό της δικτατορίας με το Γέρο της Δημοκρατίας. Όλοι οι θεατρικοί σπουδαστές ρίχνουμε από ένα μπουκετάκι βιολέτες. Ο Γερμανός Διοικητής της Αθήνας καταθέτει ένα στεφάνι: “Deutschland zu Palamas”. Ο λογοτέχνης Κατσίμπαλης και ο συγγραφέας Δ. Γιαννουκάκης αρχίζουν να ψελλίζουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακουλουθούμε όλοι βροντόφωνα. Αναταραχή στους γύρω μισθοφόρους ντυμένους ανίερα τσολιάδες. Ο Γερμανός τούς σταμάτησε με μια διαταγή του χεριού και στέκεται κι αυτός προσοχή. Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα.
Αλλά τότε πήγαιναν χορεύοντας μέσα στους δρόμους σαν τρελοί, και σερνόμουν από πίσω τους όπως κάνω σ’ όλη μου τη ζωή για ανθρώπους που μ’ ενδιαφέρουν, γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνη στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται, ή λένε ένα κοινότοπο πράμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και, στη μέση, βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνα τους να σκάει κι ο καθένας κάνει: «Άααα!»Continue Reading
Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί υπάρχουσι άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.
Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης, νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως κόμμα ήθελεν είναι ο ακόλουθος: