Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργάContinue Reading
Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;’ Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.
Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε.
Ο Eikoh Hosoe είναι Γιαπωνέζος φωτογράφος και κινηματογραφιστής που γεννήθηκε το 1933 στην Yonezawa.
Ασχολήθηκε με το πειραματικό καλλιτεχνικό κίνημα της Ιαπωνίας, μετά τoν Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι γνωστός για τις ψυχολογικά φορτισμένες εικόνες. Εξερεύνησε θέματα όπως ο θάνατος, η ερωτική εμμονή, ο παραλογισμός κ.ά.
Οι φωτογραφίες του έχουν στοιχεία αναφοράς στην θρησκεία, την μυθολογία και την φιλοσοφία.
Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.
Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.
Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.
Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.Continue Reading
Ο Pascal Sébah ήταν φωτογράφος που γεννήθηκε το 1823 στην Κωνσταντινούπολη από Σύριο πατέρα και Αρμένισσα μητέρα.
Αρχικά δούλεψε κοντά στον Γάλλο φωτογράφο Henri Bechard.
Το 1857 άνοιξε το δικό του στούντιο στην Κωνσταντινούπολη. Λόγω της τεράστιας ζήτησης για αναμνηστικές φωτογραφίες, σε διάφορες χώρες, όπως στην Αίγυπτο, άνοιξε δεύτερο στούντιο, στο Κάϊρο, το 1873.
Σε μια μορφή ερωταποκρίσεων που δανείζεται από την παραδοσιακή μπαλάντα το Lord Randall (Ω που ήσουνα λόρδε Ράντωλ, γιέ μου; / Που ήσουνα γερό μου παλληκάρι;), ο Dylan εξετάζει εδώ τον ίδιο του τον ρόλο ως folk τραγουδιστή.
Από εικονοκλαστική άποψη, το τραγούδι αγγίζει κυριολεκτικά όλα τα θέματα που θίγει η μουσική διαμαρτυρίας: τη μόλυνση (δώδεκα νεκροί ωκεανοί), την έρημη χώρα της σύγχρονης ζωής (το στόμα ενός τάφου), αυτό που το περιοδικό Ramparts χαρακτηρίζει κρατική μέριμνα για τους πλούσιους (διαμαντένια εθνική οδός με κανένα μέσα της), το φυλετικό πρόβλημα (είδα έναν λευκό που έβγαζε βόλτα ένα μαύρο σκύλο), την έλλειψη επικοινωνίας (δώδεκα χιλιάδες ομιλητές με τις γλώσσες τους σπασμένες), την κακοποιήσει των παιδιών (τουφέκια και κοφτερά σπαθιά στα χέρια των παιδιών), παραμελημένες διαπροσωπικές σχέσεις (ένας άνθρωπος πεινάει, ενώ οι άλλοι γελάνε), την άρνηση της τέχνης και της θρησκείας (το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε στην ψάθα), την έλλειψη της αγάπης (ένας άνδρας που πληγώθηκε από τον έρωτα) και πάει λέγοντας.
[…]
Πραγματικά, από τα πιο δύσκολα πράγματα —ίσως και αδύνατο— είναι να ορίσει κανείς την ποίηση, — εννοώ να την ορίσει ακριβώς. Ένα μέσο προσφέρεται για μια τέτοια απόπειρα, το πιο πρόχειρο και το πρώτο· η προσωπική πείρα του καθενός μας. Ας ανατρέξουμε λοιπόν στην προσωπική πείρα μας. Τι θα δούμε; Θα δούμε ότι διαβάζοντας ποιητές όχι διαφορετικών καιρών και τόπων ή ειδών (επικό, δραματικό, λυρικό), αλλά δυο λυρικούς του ίδιου τόπου και του ίδιου καιρού, έχουμε —έχει ο «επαρκής» αναγνώστης— μια διαφορετική εντύπωση από τον καθένα. Άλλη εντύπωση ξυπνά μέσα μου ένα ποίημα του Παλαμά, άλλη ένα ποίημα του Χατζόπουλου, άλλη ένα ποίημα του Γρυπάρη. Πιθανόν να υπάρχουν και όμοια συστατικά στην εντύπωση· τα διαφορετικά όμως συστατικά είναι περισσότερα και αυτά κατά κύριον λόγον προσδιορίζουν την εντύπωση.
Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;
Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!
Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνηContinue Reading
Ο Art Kane (1925-1995) ήταν Αμερικανός φωτογράφος μόδας και μουσικής.
Ξεκίνησε την καριέρα του φωτογραφίζοντας τους θρύλους της Jazz. Η φωτογραφία του “A great day in Harlem” (1958) υπήρξε μια από της πιο εμβληματικές της μουσικής ιστορίας.
Την δεκαετία του 60’ και 70’ δούλεψε με πολλούς διάσημους μουσικούς όπως Rolling Stones, Τhe Who, Janis Joplin, Τhe Doors, Aretha Franklin και Bob Dylan, γεγονός που τον έκανε πολύ διάσημο στους κύκλους της μουσικής κουλτούρας.