Browsing Category

Τέχνες και πολιτισμός

The Beatles – Αντίο με νόημα

Το Abbey Road (1969) ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν όλα τα μέλη μαζί. Στο φινάλε του (εξαιρείται το Majesty που είναι 26” ) συναντάμε το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος, το τραγούδι ”The End”.

Μετά από ένα μικρό σόλο από το κάθε μέλος, ο Paul McCartney εμπνευσμένος από τον Shakespeare έγραψε τον πιο κάτω στίχο που ουσιαστικά αποτέλεσε τον επίλογο της καριέρας τους και μια σύνοψη της φιλοσοφίας και των μηνυμάτων περί αγάπης που διαχρονικά τους χαρακτήριζε. Έδεσε και όμορφα με ένα άλλο τραγούδι/μήνυμα το ”Αll You Need Is Love”.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης μιλά για τον Γιώργο Μπάτη

“Ο Γιώργος ο Μπάτης, Θεός σχωρέστον, έχει πεθάνει τώρα έχει πέντε έξι χρόνια. Μ’ αυτόν επέρασα αρκετό καιρό πάρα πολύ καλά. Αυτός ήτανε ο άνθρωπος που μας έδινε λεφτά και όταν δουλεύαμε του τα δίναμε. Τον παίρναμε μαζί μας, τον είχαμε μαζί μας, κι όπου πηγαίναμε τι του χρώσταγα, τι του χρώσταγε ο Στράτος, τι του χρώσταγε ο άλλος, τον πληρώναμε, του τα δίναμε. Αυτός δεν ξέρω πού τα ‘βρισκε, πάντως είχε λεφτά. Ήταν ο Μπάτης με τ’ όνομα. Επούλαγε στα παλιατζίδικα του Πειραιώς διάφορα παλιά πράματα, μπουζούκια, κιθάρες, πράματα, κομπολόγια, δαχτυλίδια, το ‘να τ’ άλλο, τα οποία είχε. Είχε κει παλιατζίδικο, εκεί στου Καραϊσκάκη, και αγόραζε τέτοια και τα πούλαγε. Αμανάτια δηλαδή, όχι μεγάλα πράματα. Αυτός είχε διάφορα μπουζούκια και τα ονόμαζε με διάφορα ονόματα. Είδα ένα μπαγλαμά που το ‘λεγε Μάγκα, άλλον μπαγλαμά που τον έλεγε Ντερβίση, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Μάρκο, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Τσίφτης. Ήταν μη συζητάς.

Κώστας Καρυωτάκης – Κάθαρσις

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ – παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα ‘χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα…»

The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

To Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band χαρακτηρίστηκε μεταξύ άλλων, σονάτα, όπερα, roman a clef, συμφωνία, κολάζ και “η έρημη χώρα” των Beatles. Προκάλεσε σχεδόν αυτόματα ενθουσιασμό παρά την κακή κριτική στους New York Times και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο δίσκους στις πρώτες 2 βδομάδες της κυκλοφορίας του στις ΗΠΑ.

[…]

Πρόκειται για μια εξ ίσου εντυπωσιακή παράθεση από μουσικές παράθεση από μουσικές και ρυθμικές ποιότητες και τόνους, περίτεχνη παραγωγή στο στούντιο, απαστράπτουσα παραστατικότητα που παρ’ όλ’ αυτά γίνεται αναγνώσιμη και, πάνω απ’ όλα, μοναδική θεματική ομοιογένεια.

Το σπίτι του Καβάφη

Από εκεί ξεκινούσαν στενά σοκάκια γεμάτα μπορντέλα, κάπως πιο αστικά και ευυπόληπτα (με πόρνες Γαλλίδες τις περισσότερες) από κείνα του Quartier Attarine. (…)

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την ποίηση του Καβάφη, δε θα βρουν τίποτε αταίριαστο στην απόφασή του να μετακομίσει σε τέτοια γειτονιά, ούτε θα πιστέψουν πως έμεινε μόνο και μόνο επειδή τον βόλευε (εκεί κοντά ήταν το γραφείο του, το ελληνικό πατριαρχείο, το νοσοκομείο, καθώς και μερικά από τ’ αγαπημένα του καφενεία), ή για το χαμηλό νοίκι – ιδιαίτερα αφού συνέχισε να μένει ακόμα κι όταν το ισόγειο του κτιρίου άρχισε να στεγάζει πόρνες, που είχαν ξεθαρρέψει και χαιρετούσαν τον ίδιο και τους επισκέπτες του, κάθε που πλησίαζαν την είσοδο. Λένε πως ο Καβάφης είπε κάποτε για τις κακόφημες γειτόνισσές του: “Ταις καϋμέναις, είναι να ταις λυπάται κανείς ταις καϋμέναις. Δέχονται κάτι σιχαμερούς ανθρώπους, κάτι τέρατα, αλλά δέχονται και κάτι αγγέλους, κάτι αγγέλους!” (…)

Τα οράματα του William Blake – Φωτογραφικό άλμπουμ

O William Blake (1757 – 1827) ισχυριζόταν ότι έβλεπε οράματα. Στην ηλικία των τεσσάρων είδε Τον Θεό ενώ στα οκτώ είδε ένα δέντρο με αγγέλους που έλαμπαν.

Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Alexander Gilchrist (1828-1861), τις πρώτες φορές που ανέφερε στους γονείς του τα οράματα, ο πατέρας του ήθελε να το δείρει γιατί πίστευε πως έλεγε ψέματα. Μετέπειτα, ήταν πολύ υποστηρικτικοί μαζί του.

Ερωτικά γράμματα του Γ. Σεφέρη στην γυναίκα του

“Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω «δύο λόγια αγάπης». Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου. Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δε λες καλά ότι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κίολας να γράφεις και να σκίζεις. Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μην μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: «Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο;» Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ότι έχεις κι ότι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ΄ αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ’ αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω. Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς, να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει.

Ναζίμ Χικμέτ: Το μήνυμα του Τούρκου ποιητή στους Έλληνες

«Φίλοι κι ἀδέλφια τῆς ψυχῆς μου. Ἐσεῖς ποὺ πέσατε στὶς φυλακὲς καὶ στὰ νησιὰ τῆς κόλασης, ποὺ σᾶς κρατᾶν ἁλυσωμένους μὲς στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν θαυμασμό μου.

Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ἔχουνε τοὺς ἴδιους θανάσιμα μισητοὺς ἐχθρούς: τὸν ἀγγλοαμερικάνικο ἰμπεριαλισμὸ καὶ τοὺς ντόπιους λακέδες του.

Victor Hugo – Οι Άθλιοι (Les Misérables)

“Οι αμόρφωτοι πρέπει να διδαχτούν όσο το δυνατό περισσότερα. Φταίει η κοινωνία που δεν προσφέρει δωρεάν την εκπαίδευση και η ίδια είναι υπεύθυνη για το σκοτάδι γύρω μας. Η αμαρτία μέσα σε έναν άνθρωπο γεννιέται από το σκοτάδι της ψυχής τους. Για την αμαρτία τούτη δεν φταίει εκείνος που την έκανε, μα εκείνος που δημιούργησε το σκοτάδι”.

Κυριάκος Χαραλαμπίδης – Παιδί με μια φωτογραφία

Ο Δώρος Δημητρίου γεννήθηκε την χρονιά της εισβολής. Στην φωτογραφία ήταν 3 ετών και διαδήλωνε μαζί με την μητέρα του έξω από την κινεζική πρεσβεία, για τους αγνοούμενους. Ο πατέρας του ήταν ο Σάββας Διάκου που ακόμα αγνοείται.

Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι

με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά

και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.Continue Reading

Older Posts